Sprawa znalezionych na wraku TU 154 M materiałów wybuchowych, które swego czasu, kiedy mądrość etapu nakazywała uspokajanie opinii publicznej, nazywano materiałami wysokoenergetycznymi, to niekończąca się historia, której finału można się domyślać, nie wykluczając drobnych korekt, czy nawet niespodzianek, w zależności od zmieniającej się dynamicznie sytuacji politycznej zarówno w Polsce, jak i na świecie. W życiu, jak w piosence „niebezpiecznie jest sądzić, że coś trwa wiecznie”, dotyczy to także stosunków na linii Kreml - Biały Dom, które ostatnio są w nienajlepszej kondycji, a często to od nich właśnie zależy los wielu osób na świecznikach nad Wisłą.
Urządzona na naszych oczach arcyzabawna, choć nie pozbawiona tragizmu, operacja pod nazwą: po roku od wykrycia materiałów wybuchowych na fotelach TU 154 M, a po 3 latach od katastrofy(!), wracamy po próbki z tychże, przybiera coraz ciekawsze kształty.
Oto przywiezione pod koniec 2012 roku próbki z wraku, po przebadaniu ich w policyjnym laboratorium, okazały się nic niewartymi wacikami, na których, prócz kilku kropel leku nasercowego, nie stwierdzono żadnych substancji, czy też związków chemicznych. Tupolew był czysty jak łza, choć wcześniej tuzy polskiego dziennikarstwa, politycy różnej proweniencji, udowadniali z przekonaniem, że akurat Smoleńsk był szczególnie doświadczony przez walki w czasie II WŚ, więc występowanie na tupolewie całej tablicy Mendelejewa nie dziwi.
Powyższa historia może prowadzić do wniosku, że wskazania detektorów użytych w Smoleńsku we wrześniu ubiegłego roku okazały się niemal w 100% błędne, co jest ewenementem na skalę światową i powinno zaalarmować nie tylko producentów detektorów, ale przede wszystkim ich użytkowników.
Nie przeszkodziło to jednak prokuratorom i towarzyszącym im biegłym po raz kolejny wykorzystać do badań na smoleńskim wrakowisku urządzeń, których wiarygodność, jak wykazały badania laboratoryjne, jest bliska zeru. W takiej sytuacji logika podpowiada, aby użyć innych urządzeń lub szkolonego psa, by znowu nie być wprowadzonym w błąd. Najwyraźniej jednak logika nie jest najmocniejszą stroną pewnych osób, albo ktoś mija się z prawdą.
Kilkanaście dni temu prokuratorzy wrócili ze Smoleńska, a prokurator Maksjan z NPW ogłosił:
„Spektrometry ruchliwości jonów wskazują w analogiczny sposób jak w trakcie poprzedniego wyjazdu (jesienią ubiegłego roku), tzn. na wyświetlaczach pojawiają się symbole, które w pamięci urządzeń przypisano określonym materiałom wybuchowym”.
Tym razem uspokajanie opinii publicznej nie było priorytetem i bez większych oporów mówiono o materiałach wybuchowych, choć przecież to czas urlopowy. Jednocześnie w komunikacie NPW z 8 sierpnia 2013 r. można było przeczytać, że zabezpieczono około 300 próbek (czy tak trudno policzyć i podać, ile ich dokładnie przywieziono?) z foteli, tudzież innych, mniejszych elementów wnętrza samolotu. Jak rozumiem próbki te wytypowano na podstawie wskazań detektorów, a więc przywieziono wyłącznie te, w przypadku których istnieje prawdopodobieństwo, że zawierają materiały wybuchowe. W komunikacie NPW z 19 lipca br., w którym informowano o planowanych czynnościach w Smoleńsku, napisano z kolei, że:
„[…] postulowano o umożliwienie ponownego przebadania przy użyciu przenośnych detektorów IMS (spektrometrów ruchliwości jonów) elementów foteli samolotu Tu-154 M nr 101 oraz pobrania próbek w postaci wycinków i ekstraktów w celu przeprowadzenia dalszych badań laboratoryjnych w Polsce”.
Powstaje w tym miejscu pytanie czy prokuratorzy zrealizowali swój zamiar i oprócz próbek w postaci ekstraktów, a więc słynnych wacików, pobrali też wycinki na potrzeby badań laboratoryjnych?
Jest to szczególnie ważne z uwagi na fakt, że detektory reagują tylko na materiały wybuchowe, natomiast nie wykazują materiałów powstałych w wyniku wybuchu, toteż zbadanie elementów wraku pod kątem obecności produktów wybuchu z jest kluczowe dla potwierdzenia, bądź wykluczenia eksplozji na pokładzie.
Dzisiejszy Nasz Dziennik przynosi bardzo ciekawą informację na temat zabezpieczonych przez prokuratorów próbek z wnętrza wraku TU 154 M. Otóż do dalszych badań pobrano próbki nie tylko z foteli, czy pasów bezpieczeństwa, ale też z wózków na posiłki dla pasażerów.
Można więc dojść do przekonania, że materiały wybuchowe pokrywały niemal całe wnętrze samolotu, o czym świadczą miejsca, z których pobrano próbki wytypowane przez detektory. Tak liczna reprezentacja TNT, jak również innych związków wchodzących w skład materiałów wybuchowych we wnętrzu rządowej maszyny i to na takich przedmiotach, jak owe wózki, musiała się wiązać z jakimś gwałtownym wydarzeniem, które spowodowało, że wcześniej niewykrywalne w czasie rutynowych kontroli przez pirotechników z BOR oraz psa „borowego” ślady, zostały w tak dużej liczbie wykryte teraz i to po ponad 3 latach od tragedii, kiedy część badanych materiałów w sposób naturalny uległa zatarciu.
Jakie wartości wskazywałyby urządzenia tuż po katastrofie można się tylko domyślać. Jednak wówczas zajęci obściskiwaniem się z rosyjskim satrapą politycy oraz wykonujący ich polecenia biegli oraz prokuratorzy, nie wzięli ze sobą detektorów zapewne uznając, że byłby to gest wrogi wobec Putina, pokazujący nasz brak zaufania do KGB/FSB.
Skoro zatem nie było wybuchu, skąd taka liczba próbek? Skąd trotyl na wózkach na posiłki i innych elementach wyposażenia wraku, o fotelach i pasach bezpieczeństwa nie wspominając? Dlaczego, skoro nic się tam nadzwyczajnego nie wydarzyło, urządzenia po raz kolejny wskazały te same substancje? Ciekawe, czy i tym razem badania laboratoryjne wykażą, że waciki z tutki były czyste, a sam tupolew wzorowo wypucowany?
http://www.naszdziennik.pl/wp/51448,clk-zbada-probki.html
http://www.npw.gov.pl/491-Prezentacjanewsa-48297-p_1.htm
http://www.npw.gov.pl/491-Prezentacjanewsa-41554-p_1.htm
http://www.npw.gov.pl/491-Prezentacjanewsa-47947-p_1.htm
